L’asthme : une maladie qui a gâché ma jeunesse

J’étais capable de marcher dès 8 mois. C’était un peu tôt, voire précoce, comparé à d’autres enfants de cet âge dans les années 1990. Cela n’a pas empêché que le lendemain de mon premier anniversaire, je suis tombée gravement malade, j’ai été hospitalisée.

 

Les symptômes que j’avais étaient semblables aux symptômes du COVID 19 ; j’avais de la fièvre, la diarrhée et n’arrivais plus à respirer normalement. Cela a tellement empiré que j’ai eu une pneumonie sévère… j’étais mourante !

 

Après avoir été hospitalisée durant des semaines, j’ai fini par m’en sortir. La maladie, depuis, m’a toujours accompagnée, je continuais et n’arrêtais pas de faire des crises d’asthme.

 

 

Au Sri Lanka, il n’y avait pas de médicament ou de traitement afin d’arrêter ces crises.  Donc cette  maladie m’a beaucoup affectée, et cela a eu un impact conséquent  sur ma vie et mes études.

Par exemple, durant ma scolarité, au premier trimestre j’étais la 1ère de ma classe et au second la 15ème.

 

 

Par crainte, ma maman a évité de me nourrir  avec certains aliments, notamment des aliments qui apaisent la chaleur, comme les aliments frais : lait, produits laitiers, fruits et certaines viandes. En revanche, elle me nourrissait avec des aliments étranges : viande de tigre, hippocampe… Les traitements qu’on appelle ayurvédiques pouvaient selon les Tamouls arrêter les crises d’asthmes.  Mais rien n’avait l’air de fonctionner.

 

Je peux vous raconter plusieurs anecdotes,  où tout le monde mangeait un bon repas sauf moi.

 

Après être venue en France, j’ai appris le français, et j’ai commencé à consulter des médecins. Comme j’ai longuement souffert de cette maladie, plus de 15 ans, un des médecins m’a dirigée vers un pneumologue.

 

 

Ce pneumologue m’a prescrit plusieurs tests à l’hôpital BICHAT à Paris 17ème : contrôle de la vélocité, de la force respiratoire, de la fréquence respiratoire, et autres. Il en est résulté que j’ai utilisé une pompe de Ventoline, et un cachet de Singulaire durant 3 ans et demi.

 

Durant cette période de traitement, je n’ai pas fait de crise et j’ai pu voir une nette amélioration de ma respiration. Cela a changé ma vie. J’étais hyper contente !

 

 

Aujourd’hui, je ne dirais pas que je suis endurante, mais quand il s’agit de faire des efforts physiques

comme le sport, je suis toujours vite essoufflée. Mais, cette maladie n’affecte plus mon quotidien et je vis bien. Et en plus je ne prends plus de médicament.

 

 

Mon pneumologue :

Docteur Jean-Edouard Levy

Clinique de landy

 

                                      Peace and see U on Next

                                                                                                                                                     Kanista 

ஆஸ்த்மா (மூச்சிரைப்பு நோய்) : எனது குழந்தை பருவத்தை சூறை ஆடிய ஒரு நோய்

நான்  எட்டு மாத பருவத்திலேயே நடக்க தெரிந்த ஒரு குழந்தை. அந்த காலபகுதியில் (90) இது  ஒரு சிறப்பு நிகழ்வாக எனது தாயார் கூறுவார்.

ஆனால் துர்அதிஷ்ரவசமாக எனது 1 வது பிறந்த நாளுக்கு அடுத்த நாள், எனக்கு உடல்நிலை சரியில்லாமல், மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டேன். நான் ஒரு வகை CORONA Virus ஆல் தாக்கப்பட்டேன். அதனால் எனக்கு, காய்ச்சலும், மூச்சு விட முடியாமலும் துன்ப பட்டேன். பின்னர் அது நிமோனியாவிற்கு திரும்பியது. நான் சாகும் நிலையில் இருந்தேன்.

 

மருத்துவமனையில் இருந்த பிறகு, நான் நீண்ட காலமாக நோய்வாய்ப்பட்ட குழந்தையாக இருந்தேன். ஏனெனில்  நிமோனியாவுக்குப் பிறகு, நான் கிட்டத்தட்ட இரண்டு தசாப்தங்களாக மூச்சிரைப்பு நோயாளியாக இருந்தேன்.

 

இலங்கையில்,  நோயை குணப்படுத்த அல்லது குறைக்க எந்த விதமான மருந்துவ வசதிகளும் இருக்கவில்லை. இந்த நோய் எனது படிப்பை மிகவும்  பாதித்தது.
நான் முதலாவது கல்வியாண்டில் முதல் மாணவராகவும், இரண்டாவது கல்வியாண்டின் போது 15 ஆவது மாணவராகவும் தரம் குறைந்தேன்.  எல்லோரும் என்னை  இரக்கத்துடன் பார்த்தார்கள்.

 

ஆஸ்த்மா காரணமாக, நான் சரியாக சாப்பிட முடியவில்லை. எனக்கு குளிர் உணவை கொடுக்க மாட்டார்கள்.   நான்  பால் குடிக்க முடியவில்லை மேலும் பால் கொண்டு தயாரித்த உணவுகள், பழங்கள் மற்றும் இறைச்சி சாப்பிடுவதில்லை. எனக்கு பல நிகழ்வுகள் நினைவிருக்கிறது, எல்லோரும் ஒரு உணவை உண்ணுவர், எனக்கு மட்டும் அந்த உணவை உண்ணும் உரிமை இருக்காது.

 

 

பயத்தில், எனது தாயார் எனக்கு ஒவ்வொரு மருந்தையும் கொடுத்தார். நான் புலி இறைச்சியை சாப்பிட்டேன், கடல் குதிரை சாப்பிட்டேன், வெவ்வேறு வகையான ஆயுள்வேத    மருந்தையும் உண்டேன். ஆனால் எதுவும் பிரயோசனமாக  இருக்கவில்லை.

 

 

பிரான்சுக்கு வந்து, பிரஞ்சு மொழியைக் கற்றுக் கொண்ட  பின்பு,  நான் மருத்துவர்களை  அணுக முடிந்தது. பிரான்சில் ஏழை மக்களுக்கு மருத்துவம்  இலவசம்.  மற்றவர்களுக்கு, அரசாங்கம் 70% கட்டணத்தை  வழங்குகிறது. மற்ற 30% ஐ ஈடுகட்ட நீங்கள் சுகாதார காப்பீடு வைத்திருக்க முடியும்.

 

நான் 15 ஆண்டுகளாக மூச்சிரைப்பு நோயால் அவதிப்பட்டு வந்தேன். எனவே ஒரு மருத்துவர்,  என்னை நுரையீரல் நிபுணரை பார்க்க  அனுப்பினார்.  அவர் என்னை பல சோதனைகளை செய்ய கூறினார். பாரிஸ் 17eme இல் உள்ள BICHAT மருத்துவமனையில் எனது சுவாச சக்தி மற்றும் சுவாச விசையெண் மேலும் பிற சோதனைகளை நான் சோதித்தேன்.

 

பின்னர் நுரையீரல் நிபுணர் எனக்கு ஒரு மாத்திரை « singular » மற்றும் ventoline  குழாய் கொடுத்தார்.  மூன்றரை ஆண்டுகளுக்கு ஒவ்வொரு இரவும் ஒரு மாத்திரையை எடுத்துக்கொண்டேன். என் சுவாசம் மேம்படுவதை கவனித்தேன். சிகிச்சையின் போது எனக்கு ஒருபோதும் ஆஸ்த்மா ஏற்படவில்லை..

 

 

 

 

 

 

 

 

எனது நுரையீரல் நிபுணர் கூறிய  படி, நான் விரும்பும் அனைத்தையும் சாப்பிட்டேன்.
நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தேன். என் வாழ்க்கை மாறியது.

 

இருப்பினும், நான் ஒரு உடல்  ஆற்றல் நீடித்த பெண் என்று சொல்லமாட்டேன். நான் ஏதேனும் விளையாட்டில் பங்ககெடுத்தாலோ , ஓடினாலோ ,  எனகு  மூச்சு விட கடினமாக இருக்கும். ஆனால் மூச்சிரைப்பு நோய்  எனது அன்றாட வாழ்க்கையை இப்போது பாதிப்பது இல்லை. நான் மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்கிறேன்.

 

எனது நுரையீரல் நிபுணர்   :

Docteur Jean-Edouard Levis

Clinique de landy

 

 

 

                                                                                 இப்படிக்கு

                                                                              கனிஸ்ரா

Share with your timeline